Brúðkaup o.fl.

Helgin var viðburðarík. Sérstaklega laugardagurinn. Að loknum hefðbundnum laugardagsverkum (leikfimi o.fl.) var það Gleðigangan, Brúðkaup, Brúðkaupsveisla, Sund, Partý og Millaball (í þessari röð).

Ég held ég verði að segja að brúðkaupið og brúðkaupsveislan hafi verið það merkilegasta. Ekki nóg með að það er alltaf stórviðburður og gleðiefni, þegar góðir vinir manns ganga í það heilaga (sérstaklega þegar þeir leyfa manni að taka þátt - gifta sig ekki í kyrrþey, eins og ég gerði einu sinni), - heldur hafði ég ákveðið að taka minni eigin áskorun og troða upp í veislunni.

Þetta var töluvert áhættuatriði. Ég kann nefnilega ekkert annað en að nota minn persónulega stíl, sem gengur meðal annars út á það, að ég geri grín að sjálfri mér, með því að hrósa sjálfri mér í hástert. Svo þykist ég bæði móðguð og yfir mig undrandi á þeim ósköpum að fólk skuli ekki bara geta  verið sammála um það sem mér finnst. Svona stíll gæti auðveldlega bæði misskilist, ofboðið og misboðið, - eða það sem verra væri; - farið fyrir ofan garð og neðan hjá öllum, þar sem enginn fattaði neitt.

Ég var því með töluverðan kvíðahnút í maganum áður en ég stóð upp og tróð upp, - sérstaklega þar sem ég þekkti ekki nema örfáa (teljandi á fingrunum) af þeim rúmlega hundrað veislugestum sem þarna voru.

En - sjúkket!! Ég var svo stálheppin að salurinn var fullur af spaugsömu og spræku fólki, þannig að ég held að mér hafi ekki tekist að gera mig að fífli. Þvert á móti fékk ég helling af svo frábærum kommentum, að ég varð beinlínis feimin. Reyndi þó að halda kúlinu og afsakaði hvað ég væri bráðskemmtileg að eðlisfari.

Ballið var líka bráðskemmtilegt. Ég var í brjáluðu dansstuði í góðum félagsskap. Millarnir eru alltaf góðir og Bogomil frábær. Ég saknaði Palla homma ekki nærri eins mikið á ballinu sjálfu, eins og ég hafði gert fyrirfram. Fer þó ekki ofan af þeirri skoðun minni, að Millarnir eru skemmtilegastir þegar Palli syngur með þeim, og Palli er skemmtilegastur þegar hann syngur með Millunum. 

Á sunnudeginum mætti Berglind með boxdýnuna (neðri hluta "nýja svefnsófans"), - og svo hlupu þær systur yfir Ánanaustið, yfir í Sorpu, með efri hluta rauða sófans, á meðan Páll tengdasonur og Þriðji maðurinn tróðu þyngri hlutanum í Súbarú. Þær systurnar hlupu í alvörunni, - þær voru svo hræddar um að ég mundi hætta við henda þeim rauða.

Í staðin fyrir að gráta sófann, bauð ég viðstöddum upp á nýbakað bananabrauð, ásamt ís, berjum og þeyttum rjóma, í tilefni af því að þennan dag voru 72 ár síðan pabbi minn fæddist. Hann átti því miður ekki nema 44 afmælisdaga.

Herra og frú Slick komu svo suður um kvöldið, og sváfu afbragðsvel á "nýja svefnsófanum". Eins gott.

Eftir bráðskemmtilegt fjölskyldu-morgunkaffi, fór ég svo með syni mínum rokkaranum ( öðru nafni Herra Slick, eða Drullusokkur ársins) á Kjarvalsstaði, þar sem við skoðuðum meðal annars rofana sem Páll tengdasonur hannaði - og hefur getið sér gott orð fyrir. Og nú er rokkarinn enn einu sinni farinn í Faðm fjalla blárra.

Lifið heil. 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 15.8.2007 kl. 09:54]

Skil þig hehehe.  Þetta hefur verið heljarinnar veisla Laufey mín