Listvinir, spuni og gul hálsfesti.

Ég gæti hæglega byrjað þessa færslu nákvæmlega eins og síðasta mánudag, þ.e; helgin var viðburðarík. Því það var hún svo sannarlega. 

Bæði laugardag og sunnudag var ég á ferlega skemmtilegu námskeiði frá kl. 10-17. Kl. 17 á laugardeginum hjólaði ég á 12 mínútum frá Grensásvegi og niðrá Lækjartorg, hvar beið mín iðandi mannlífið á sjálfri Menningarnóttinni.

Eftir að hafa hlýtt á Gröndal-systkynin og Stórsveit Samúels, sátum við hjónin góða stund í Hressó-garðinum, hvar leiknir voru ljúfir tónar. Við vorum full léttklædd til að sitja svo lengi utan dyra, svo næst á dagskrá var að skreppa heim í fleiri föt. Já það borgar sig að búa í 101.

Á bakaleiðinni bað ég minn heittelskaða að kíkja aðeins með mér inn í Kirsuberjatréð, ég þyrfti að sýna honum gulu hálsfestina, sem mig er búið að langa í síðan í mars, en ekki tímt að kaupa. Eftir samningaviðræður um verð festarinnar, hófu hinar bráðskemmtilegu afgreiðslustúlkur að reyna að fá okkur til að syngja í Karókí, sem þær voru með á staðnum í tilefni Menningarnætur. "Ég skal syngja" sagði ég, "fæ ég festina þá ekki á ásættanlegu verði?" Samningar tókust - ég söng Dancing Queen og dansaði að sjálfsögðu með. Gekk út með gulu festina um hálsinn. Maðurinn minn sagði að mér hefði farið mikið fram í Karókí-söng síðan í brúðkaupsferðinni í París. Ég trúð´onum. 

Þegar við gengum svo úr kvosinni og upp á Skólavörðuholt, varð ég fyrir miklum vonbrigðum. Í staðin fyrir ljúfa lifandi tónlist í huggulegum húsasundum, voru skífuþeytarar með argandi graðhestamúsík á öðru hverju götuhorni. Verst var ástandið fyrir framan Nakta apann, þar sem mætast Skólavörðustígur, Laugavegur og Bankastræti. Mikið sem ég hefði heldur viljað Búlgörsku eða Rúmönsku harmónikkuleikarana sem voru hér í vor, en var því miður vísað úr landi. 

Við gengum því hratt efst upp á Skólavörðustíg, þar sem við vissum að biðu okkar Tómas R og félagar. Og vá hvað þeir björguðu kvöldinu. Og ekki bara þeir, eins og þeir voru nú bráðskemmtilegir og með frábæra tónlist, - heldur líka gestgjafarnir. Hljómsveitin spilaði (kl 20 til langt gengin í 22) í huggulegu húsasundi fyrir framan Listvinahúsið. Þar inni var boðið upp á vín og osta og fleira gott, - og gestgjafarnir (eigandinn er afastrákur stofnandans; Guðmundar frá Miðdal) voru bara svo elskulegir og almennilegir, að stemmningin var eins og best verður á kosið. Sannir listvinir. 

Eftir námskeiðið á sunnudeginum var ég svo þreytt, að ég sofnaði á myndinni um dauða forsetans.  

Lifið heil. 

Athugasemdir

[Ylfa Mist Helgadóttir, 22.8.2007 kl. 16:00]

Dísus!!! Voðalega ertu menningarleg???

Ertu nokkuð farin að borða sykur aftur Laufey? Mér finnst þú jaðra við að vera ofvirk... þú kemur svo miklu í verk! :)

[Laufey B Waage, 23.8.2007 kl. 00:21]

Nei einmitt ekki. Ef maður borðar sykur (alla vega í óhófi eins og ég gerði), þá fer maður í sykurfall oft á dag, með tilheyrandi slappleika. En nú er ég alltaf með jafna og góða orku.