Gleði og sorg.

Mikið var ég sniðug, í upptroðslu minni í brúðkaupsveislu vinkonu minnar fyrir mánuði, - að fela foreldrum hennar það verkefni, að færa þeim brúðhjónum ber af öllum stærðum og gerðum á eins mánaðar brúðkaupsafmælinu. Foreldrar þessir eru einstaklega rausnarlegir, svo brúðhjónin sáu strax, að þau gætu aldrei torgað öllum þessum berjum ein (bara brot af þeim eru á myndinni). Hvað er þá það fyrsta sem þeim dettur í hug? Auðvitað að bjóða konunni sem stóð fyrir þessu - ásamt hennar heittelskaða - í berjaveislu. Sjaldan höfum við flotinu neitað. Mættum að sjálfsögðu gallvösk - og stóðum okkur eins og hetjur við veisluborðið. Hin nýgiftu eru með hentugar andstæður á hreinu - og bættu þessum líka girnilegu ostum á borðið.

Við vorum rétt að byrja að úða í okkur, þegar himinninn gerðist ægifagur. Og ég sem hélt að slíkt og þvílíkt gerðist bara fyrir utan stofugluggann minn. En þetta er víst sami himinninn og sem betur fer fá fleiri en ég að njóta hans.

Annast á ég dáldið erfitt í augnablikinu með að hugsa um annað en Völu vinkonu mína, sem var að missa manninn sinn á sviplegan hátt. Þið sem biðjið - viljið þið biðja fyrir henni og 6 ára dóttur þeirra, og mömmunni, sem var að missa einkabarnið sitt.

Lifið heil. 

  

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 14.9.2007 kl. 00:52]

Gott hjá þér Laufey mín. Svona á að gefa gjöf.  Sorglegt með vinkonu þína, ég skal hafa hana í mínum bænum núna á eftir þegar ég legg mig á koddan og móðurina líka.