Skilnaðir.

Ég var byrjuð að skrifa komment á annari bloggsíðu, en þegar það var næstum því orðið lengra en færslan sjálf, ákvað ég að skrifa frekar mína eigin færslu um málefnið. Málefnið var: Er það rétt að konur eigi frumkvæði að skilnaði í 75% tilfella - og þá hvers vegna. Og ennfremur: Er það ekki sá sem gerir hjónabandið ómögulegt, sem á frumkvæði að skilnaði, - skilnaðurinn er þá bara afleiðing af ómögulegheitunum?

Auðvitað er það sá sem vill skilja, - sá sem ákveður að vera ekki lengur í þessu hjónabandi, - sem á frumkvæðið að skilnaðinum. Það er bara eðlilegt íslenskt málfar. Þó það hafi verið hinn aðilinn sem var óalandi og óferjandi í hjónabandi.

Ég hef reyndar heyrt að það sé í yfir 80% tilfella sem konan á frumkvæði að skilnaði. Og ég trúi því.

Ég er líka með ákveðna kenningu um þetta. Hún er að sjálfsögðu ekki algild (nota bene!!), en töluvert algeng:

Konur gera meiri væntingar til eiginmanns og hjónabands. Þegar væntingarnar standast ekki, reyna þær að breyta og bæta. Eiginmaðurinn er oft á tíðum hvorki duglegur að rækta hjónabandið, né til í að breyta og laga það sem laga þarf. Þá endar með því að konan gefst upp - og telur sig betur komna án eiginmanns. Þess vegna er algengara að konan eigi frumkvæði að skilnaði.

Í þeim (ca 20%) tilfellum sem karlinn á frumkvæði að skilnaði, er það oftast vegna þess að hann er kominn með aðra konu, eða langar í aðra konu.

Eftir skilnað (hvort hjóna sem átti frumkvæðið) fara flestar konur í að skapa sér nýtt líf sem sjálfstæðar konur, en karlarnir fara strax að leyta sér að nýrri konu. 

Ég held að þetta sé bara eitt af því sem er ólíkt með kynjunum. Þrátt fyrir goðsagnir um hamingjusama piparsveininn og þá "staðreynd" (?) að karlar séu líklegri til framhjáhalda, þá eru karlarnir alveg ómögulegir ef þeir eru ekki í hjónabandi eða öðru varanlegu sambandi. Margar konur eru hins vegar alsælar þegar þær eru hamingjusamlega fráskildar. Enda sér maður alltaf helling af frambærilegum konum á lausu, á meðan frambærulegustu karlarnir eru flestir uppteknir (vúbbs, þarna fæ ég örugglega harkaleg viðbrögð).

Vek að lokum athygli á því sem ég sagði áðan: Kenning mín er að sjálfsögðu ekki algild, - mér finnst bara leiðinlegt að vera með endalausa fyrirvara inni í miðjum setningum.

Lifið heil. 

 

Athugasemdir

[Jóhanna Magnúsar- og Völudóttir , 22.7.2008 kl. 10:29]

Það kom að því að við værum ekki sammála!   Þú segir "Auðvitað er það sá sem vill skilja, - sá sem ákveður að vera ekki lengur í þessu hjónabandi, - sem á frumkvæðið að skilnaðinum."

Mér finnst við geta sagt svo margt án orða. Með gjörðum okkar erum við að segja ákveðna hluti. Ef að einhver byrjar að byggja brú  - svo kemur annar maður horfir á bygginguna og segir: ,,Við skulum byggja brú" .. er það það sá sem segir það sem á frumkvæðið að byggingu brúarinnar?  Ég álít það að með verkum og gjörðum getum við átt frumkvæði.

[Sigurður Þórðarson, 22.7.2008 kl. 10:39]

Það kann að vera talsvert til í þessu hjá þér. Ég held samt að stærsta ástæðan fyrir því að sumum karlmönnum finnst erfitt að skilja sé að þeir missa oft meiri tengsl við fjölskylduna og sérstaklega börnin ef þau eru ung. Annars er þetta ábyggilega misjafnt eins og fólkið er margt. Það góða er að þetta hefur lagst mikið  undanfarin ár.

[Laufey B Waage, 22.7.2008 kl. 12:29]

Jóhanna: Ég get ekki séð að það sé neinn skoðanaágreiningur á milli okkar. Þetta er bara spurning um orðalag. Samkvæmt minni máltilfinningu getur maður ekki sagt að sá sem aldrei hefur óskað eftir skilnaði, hafi haft frumkvæði að skilnaði, þó hann hafi verið sá sem sigldi skútunni í strand. Kannski að ég skrifi einhvern tíman orðhengilspistil um hugtakið frumkvæði.

Sigurður: Góð ábending. Auk þess sem flest börn búa hjá mömmunni eftir skilnað, þá eru konur yfirleitt tengiliður við ömmur og afa, frændur og frænkur. Þannig að karlarnir verða miklu meira einir eftir skilnað. Ég hef heldur aldrei skilið hugtakið einstæð móðir um fráskilda konu sem er með börnin. Ég vil miklu frekar nota hugtakið einstætt foreldri um þann sem ekki býr með börnunum sínum. 

[Jenný Anna Baldursdóttir, 22.7.2008 kl. 12:40]

Ég er sammála bæði þér og Jöhönnu enda málfarslegt skilgreiningaratriði.

Og það er rétt að karlmenn skilja oftar þegar þeir eru komnir með aðra konu.

Konur virðast gera meiri kröfur til tilfinningatengsla og annarra þátta.

Takk fyrir mig.

[Jóhanna Magnúsar- og Völudóttir , 23.7.2008 kl. 12:13]

Jamm, Laufey.. það er bara spurning t.d. hvernig þetta hljómar fyrir börnum. Svo ég komi hér með reynslusögu þá var hékk ég eins og hundur á roði á brotnu hjónabandi í mörg ár. Skilnaður var ekki í minni orðabók, þar til einn daginn var ég orðin sem skugginn af sjálfri mér og þá var að duga eða drepast. Ég bað manninn minn um skilnað. Hann var ekki sáttur, en við sammæltumst um að segja börnunum um að við ætluðum að skilja, og segja það á þann hátt. Það fyrsta sem hann ropaði út úr sér var: ,,Mamma ykkar vill skilja" ..  Börnin mín töldu þá ,,að sjálfsögðu" að það væri ÉG sem væri að brjóta upp mynstrið; pabbi, mamma, börn og bíll og meira að segja hundur. Ég var egóistinn sem var að skemma allt. Það tók langan tíma að plástra það. Auðvitað vita þau hvernig landið lá í dag og sárin eru gróin, en þetta gekk býsna nærri mér að vera búin að þrauka þetta lengi og vera svo allt í einu álitin sökudólgur og það voru svo sannarlega ekki bara börnin sem dæmdu mig. Sem betur fer hef ég unnið mikið í sjálfri mér síðan þá og farin að standa rétt og börnin mín eru mínir bestu vinir.

Samkvæmt málfarslegri skilgreiningu átti ég frumkvæðið að skilnaði, en þeir sem þekkja til vita auðvitað hvernig landið lá.

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 23.7.2008 kl. 19:58]

Ég þekki ekki inn á svona hluti af eigin reynslu, en ég þekki þó nokkra aðila sem eru mér kærir og hafa lent í því að þurfa að skilja.  Ég hef meira að segja ráðlagt konu að fara frá eiginmanni sínum, staðið með henni og stutt hana við að komast burtu frá andlegu ofbeldi sem hún var beitt.  Það er bara allt of algengt að fólk láti sig hafa það að vera í vonlausu sambandi, af því að það er hrætt við breytingar.  Það á bara að vera þannig, að þegar samband gengur ekki upp, á að vera hægt að slútta því með vinsemd og vináttu, ef báðir aðilar taka á sig að ræða hlutina og finna lausnir.  Þarna kemur svo inn í ótrúleg afskipti presta, sem er skylda við skilnaði eftir því sem ég kemst næst, að það þurfi að ganga til prests til að fá leyfi fyrir skilnaði.  Það er ef til vill bull hjá mér, en það var svoleiðis allavega.  Sem er ótrúlegt bull. 

[Jóhanna Magnúsar- og Völudóttir , 24.7.2008 kl. 09:09]

Man alltaf eftir einni skemmtilegri sögu sem ég heyrði af nývígðri einhleypri kvenkyns presti. Hún sagði þessa skemmtilegu setningu: ,,Hvernig á ég að tala á milli hjóna, ég er ekki einu sinni hjón." .. Hún hafði s.s. enga reynslu af því að vera í hjónabandi, en vissulega geta hvorki prestar né aðrir sálusorgarar tekið á sig allar sorgir og vandamál heimsins.

Ef að þú giftir þig hjá presti, mætti halda að eðlilegt væri að tala við prest við skilnað líka. Veit ekki hvort að mörgum tekst að sætta, en auðvitað væri það sniðugt hlutverk að t.d. prestar fengju sérmenntun í því að upplýsa um ábyrgð gagnvart börnum o.fl.  Í mínu tilviki sagði presturinn ekki neitt..gaf bara út vottorð. Mér fannst það slakt, svo ekki sé meira sagt.

Vona að ég hafi ekki gerst of persónuleg/dramatísk hér inni hjá þér Laufey.

[Laufey B Waage, 25.7.2008 kl. 11:19]

Takk fyrir innleggin.

Jóhanna; persónuleg dramatík er í góðu lagi á minni síðu, ef hún er ekki verri en þetta. Sjálf gæti ég sagt svipaða sögu - og það í fleiri tilfellum en einu.